STRESZCZENIE: Artykuł dotyczy opinii dyplomacji papieskiej na temat Stanisława Leszczyńskiego, rywala Augusta II, w czasie sporu o tron polski na początku XVIII wieku. Polskie społeczeństwo było wówczas podzielone na dwa obozy polityczne, co spowodowało chaos w państwie. Ponieważ rządy Stanisława Leszczyńskiego uważano za nielegalne, dyplomacja papieska uznała nieobecnego w kraju Augusta II za króla polskiego i utrzymywała oficjalne stosunki z konfederacją sandomierską, nie zrywając jednak kontaktów z obozem Leszczyńskiego. Podczas przygotowań do wojny ze Szwecją car Rosji Piotr Wielki interweniowałw spór o polski tron. Szukał nowego kandydata do polskiej korony, który mógłby odegrać podobną rolę jak Leszczyński wobec króla szwedzkiego. Dyplomacja papieska podjęła więc energiczne wysiłki, aby zapobiec tzw. trzeciej elekcji, która według szacunków nuncjusza J. Piazzy stanowiłaby wielkie zagrożenie dla państwa. Wobec nieobecności Augusta II i niebezpieczeństwa trzeciej elekcji, dyplomacja papieska w pierwszych miesiącach 1707 roku dążyła do uznania Leszczyńskiego za króla. Jednak już latem tego samego roku ogłoszono interregnum przez Konfederację Sandomierskąi zawarto traktat między Karolem XII a cesarzem Józefem I w Altrandstadt, który między innymi dotyczył ustępstw na rzecz protestantów na Śląsku. W wyniku tych wydarzeń dyplomacja papieska wycofała swoje poparcie dla Leszczyńskiego i ponownie uznała za króla Augusta II, który powrócił do Warszawy w 1709 roku.