W artykule przedstawiony został zarys działań mobilizacyjnych poczynionych przez kancelarie królewską i hetmańską, których celem była koncentracja maksymalnych sił zbrojnych wojsk koronnych dla stłumienia powstania wojska zaporoskiego pod dowództwem Tarasa Fedorowicza i Antona Buta. Omówiono poszczególne aspekty mobilizacji, takie jak metodyka jej przeprowadzenia w odniesieniu do jednostek wojska kwarcianego, cudzoziemskiego, chorągwi prywatnych, odrębnych chorągwi wojska litewskiego oraz tych resztek zaporoskiego, które pozostały wierne Rzeczypospolitej. Na podstawie różnorodnych źródeł opublikowanych oraz archiwalnych (regestrów opłat wojska, listów oficjalnych i prywatnych, tekstów narracyjnych itd.) ustalono, o ile to było możliwe, geografię i chronologię przemieszczania się jednostek wojsk Rzeczypospolitej podczas owej mobilizacji, ich skład, liczebność oraz imiona dowódców. Szczególną uwagę zwrócono na dotychczas mało zbadane przez historyków aspekty mobilizacji chorągwi prywatnych miejscowych magnatów Zbaraskich, Zasławskich-Ostrogskich, Zamoyskich, które w bliskiej przyszłości zaczęły stanowić znaczne wsparcie dla wojska kwarcianego. Omówiono także początek długiej i trudnej mobilizacji chorągwi regimentu cudzoziemskiego pod dowództwem Jakuba Butlera i braci Denhoffów oraz przygotowanie do kampanii artylerii koronnej. Przeprowadzone badania pomogły z pewnością stwierdzić, że po pierwszych fazach mobilizacji przed bitwą pod Perejasławiem hetman polny koronny Stanisław Koniecpolski dysponował siłami wystarczającymi pod względem jakości i liczebności do powstrzymania głównej części wojska powstańców w jednym miejscu oraz prób nawiązania z przeciwnikiem wyczerpujących walk na otwartym terenie.