Objęcie stanowiska premiera Japonii przez generała Tojo Hideki 17 października 1941 r. zostało odczytane w Londynie jako zapowiedź kolejnych agresywnych kroków ze strony Tokio. Celem artykułu jest zbadanie, jakie działania podjął brytyjski rząd, aby przygotować się do potencjalnej konfrontacji z Japonią na polu dyplomatycznym i militarnym. Kluczowym wzmocnieniem było utworzenie eskadry Floty Dalekowschodniej, mającej w założeniu funkcjonować jako podstawowy czynnik odstraszający. Dokonało się to kosztem osłabienia pozycji brytyjskich sił morskich na innych obszarach. Wojska lądowe na obszarze Malajów otrzymały natomiast jedynie symboliczne wsparcie. W najgorszej sytuacji było lotnictwo, gdyż samolotów było zdecydowanie zbyt mało do celów obronnych, ponadto nie były to jednostki o najlepszej jakości. Ze względu jednak na zaangażowanie na innych frontach oraz na dostarczanie sprzętu wojskowego do Związku Radzieckiego niemożliwe było wysłanie większej ilości uzbrojenia do Azji Południowo-Wschodniej. Na polu dyplomacji starano się przede wszystkim o zapewnienie gwarancji wsparcia ze strony Stanów Zjednoczonych. Lecz ze względu na Ustawę o neutralności oraz ogólną niechęć amerykańskiego społeczeństwa do udziału w wojnie udało się jedynie uzyskać werbalne obietnice pomocy. O wiele lepiej układała się współpraca z władzami Holenderskich Indii Wschodnich, które pozostawały najistotniejszym sojusznikiem Imperium Brytyjskiego na tym obszarze. Poza tym próbowano pozyskać do współpracy Tajlandię, ale oferta Londynu dla tego kraju pozostawała wyjątkowo nieatrakcyjna. Brytyjczycy nie byli w stanie zapewnić Tajlandii gwarancji integralności terytorialnej. Te czynniki, w połączeniu z niewłaściwym odczytaniem japońskich intencji, sprawiły, że Wielka Brytania przystępowała do starcia z Japonią słabo przygotowana, czego skutkiem były klęska w bitwie o Malaje i upadek Singapuru.