Streszczenie: W literaturze historycznej i politologicznej nie spotkamy tak różnorodnego i w swym oddziaływaniu, indywidualnie, niejednoznacznego określenia,jakim była „rewolucja konserwatywna”. Wprawdzie uplasować ją można w jednym obrębie ztwórcami tejże,jednak w zastosowaniu jej praktyk natrafimy na wielemerytorycznych rozbieżności. Z pewnością wynika to z twórczej idei ludzi i języka, którym rewolucjoniści się posługiwali. W podstawie tego historyczno-politycznego dialogu, chociaż w rozprawie chodzi tu wyłącznie o okres Republiki Weimaru, upatrywać należy zmian zachodzących już w drugiej połowie XIX i początków XX w. Tak po dzień dzisiejszy za ojca duchowego „rewolucji konserwatywnej” uznaje się Fryderyka Nietzschego. Kult stworzonego przez niego „nadczłowieka” (Übermensch) zrywał więź z dotychczasowymi wartościami chrześci-jaństwa na rzecz przekreślenia w świecie uniwersum Boga. Dla wielu intelektualistów stanowił on teoriopoznawczy pluralizm w zapisie moralnych tablic dla współczesnego człowieczeństwa. Nietzscheańskinihilizm, jako konstrukt „nadczłowieka”, wyrywał młodzież z mieszczańskich struktur, a przez to obowiązku usług wobec starszych, naprowadzając ją w stronę sfery heroicznej. W swoim wymiarze przezwyciężał ówczesne statu quona rzecz odnowy i wyzwolenia ku wewnętrznej ewo-lucji „nadczłowieka”. Wynikała ona z nieustannej walki i trwania rzeczywistości, którą „nadczłowiek” później sam stworzył. Znaczenie Nietzscheańskiego konstruktu dla fundamentalnych idei „rewolucji konserwatywnej” najlepiej spuentował Tomasz Mann. W jego autorskich rozważaniach na temat człowieka apolitycznego, rozbił dotychczasowe normy struktury politycznej na rzecz budzącego się w młodzieży heroizmu. Z tą myślą zgadzali się kolejni intelektualiści, którzy bezsprzecznie zaliczani byli do twór-ców idei rewolucyjnej okresu Weimaru:Ernst Jünger, Ernst Julius Jung, Carl Schmidt, Wilhelm Sta-pel. Akolitą myśli młodych rewolucjonistów stała się I wojna światowa. Zrywała więź z czasem mentalności przedindustrialnej na korzyść bojowników-apologetów, z których wykrystalizować się miała nowa elita państwa. Stworzyć miała hierarchizację kadry w oparciu o społeczeństwo. Tak pośród żołnierzy pól bitewnych zrodziła się idea obrony ojczyzny i ofiary składanej na ołtarzu wojny. Wewnętrznie wytworzyła antropologię i filozofię wojny, do której młodzież niemiecka zo-stała powołana. Ten sens walki przerodzić się miał z klęski w nowe,inne niżdotąd,Niemcy: „musieliśmy przegrać wojnę, żeby wygrać Niemcy”. Narodowi socjaliści po dojściu do władzy w 1933 r. chętnie wykorzystywali koncepcję edukacji „rewolucji konserwatywnej” i organizacji młodzieżowych końca XIX i początku XX w. Pedagogika nazistowska czerpała z tych rezerwuarów wzór do stworzenia ideału „nowego człowieka” III Rzeszy.