Streszczenie: Celem artykułu jest analiza roli problemu granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej w polsko-belgijskich stosunkach dyplomatycznych w latach 1945-1955. Problem polskiej granicy zachodniej był zagadnieniem kluczowym dla polskiej polityki zagranicznej, stąd warszawskie centrum władzy podejmowało wiele działań zmierzających do jej uznania politycznego oraz prawnego, pragnąc utrwalić decyzje o charakterze tymczasowym w tej kwestii, zapadłe w Poczdamie. Ta aktywność miała szczególne znaczenie w przypadku państw graniczących z Niemcami, w tym przede wszystkim Francji i Belgii. Warszawa starała się (aczkolwiek bez powodzenia) związać postulat bezpieczeństwa Polski, wynikający z międzynarodowego uznania granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej, z podobnymi koncepcjami dotyczącymi przebiegu granic tych krajów z Niemcami (Francja - granica z Niemcami nad Renem; Belgia - obszar Eupen i Malmedy). Działania te miały na celu nie tylko doprowadzenie do uznania polskiej granicy zachodniej "de facto" i "de iure", ale też uniemożliwienie postępującej z czasem integracji Europy Zachodniej. Wynika stąd szczególne znaczenie relacji polsko-belgijskich w tym okresie, a w szczególności ich wymiar polityczny, który jest analizowany w artykule. Autorka, na podstawie archiwaliów polskich i belgijskich oraz nielicznych opracowań naukowych wskazuje na działania, jakie podejmowała dyplomacja polska, aby doprowadzić do formalnoprawnego uznania tej granicy przez Brukselę. Ponadto próbuje ustalić, jakie względy polityczne (zewnętrzne i wewnętrzne) zdecydowały, że belgijskie koła rządowe nie chciały tego zrobić.