Jubileusz 900-lecia diecezji włocławskiej stanowi okazję, by przyjrzeć się działalności struktury kolegialnej, jaką jest Rada Kapłańska, funkcjonująca w najnowszej historii diecezji włocławskiej, a więc w latach 2003–2021. Kodeks prawa kanonicznego z 1983 roku definiuje Radę Kapłańską jako: „zespół kapłanów, będący jakby senatem biskupa i reprezentującym prezbiterium” (KPK 495 §1). Zadaniem tego gremium jest wspieranie biskupa i służenie mu radą w kierowaniu diecezją, zgodnie z przepisami prawa, w oparciu o własne statuty i wytyczne Konferencji Episkopatu. Celem tych działań ma stać się możliwie największe pomnożenie dobra pasterskiego powierzonej biskupowi części Ludu Bożego, czyli diecezji (KPK 495 §1, 496). W omawianym okresie Rada Kapłańska diecezji wło-cławskiej powołana została trzykrotnie na pięcioletnie kadencje: 2003–2008, 2008–2013, 2013–2018, przy czym funkcjonowanie ostatniej z nich zostało przedłużone do czasu zakończenia posługi biskupa diecezjalnego przez bp. Wiesława Meringa. Bogactwo tematów podjętych podczas wszystkich obrad Rady Kapłańskiej wszystkich kadencji przyniosło konkretne owoce w postaci zarządzeń Biskupa Włocławskiego. Rada Kapłańska diecezji włocławskiej trzech kadencji w latach 2003–2021 może poszczycić się wieloma owocami swej pracy, które w niniejszym artykule zostały zaprezentowane. Bogactwo tematów, omawianych problemów iwypracowanych postulatów, przedstawionych do akceptacji Biskupowi Włocławskiemu świadczy o dynamizmie tego gremium, wyczuleniu na ważne dla diecezji kwestie i poczuciu odpowiedzialności za Kościół partykularny. Z drugiej strony, w tematyce obrad odbija się, jak w zwierciadle, oblicze diecezji – jej współczesna charakterystyka, kondycja duszpasterska i tożsamość. Rada Kapłańska wykonywała swoje obowiązki zgodnie z przepisami Kodeksu prawa kanonicznego i swymi Statutami, co z pewnością przyczyniło się do wypełniania przez Biskupa Diecezjalnego misji pasterskiej dla dobra Ludu Bożego.