Abstrakt: Stanisław Rembek był zarówno historykiem, zajmującym się materią przeszłości w kon-tekście naukowym, jak i pisarzem, tworzącym utwory literackie, których tworzywo stano-wiły wydarzenia historyczne – te z odległej nieraz przeszłości i te, których autor był naocz-nym świadkiem i uczestnikiem. Celem niniejszego tekstu jest przedstawienie sposobu,w jaki w swojej twórczości pisarz ukazywał wojnę, pokazując grozę żołnierskich doświad-czeń. W swoich utworach kreślił on obrazy okopowej codzienności, zmagań z głodem, uciążliwym zimnem, strachem, walki do kresu wytrzymałości. Zauważał, jak zapał żoł-nierzy i chęć do walki pod wpływem przedłużającej się wojny stopniowo przeradzały się w zmęczenie, zobojętnienie i gorycz. Nieodłączny element brutalnych opisów wojennej rzeczywistości, obecnych w utworach Rembeka, stanowiła śmierć. Nie była ona jednak wzniosła i patetyczna – pisarz ukazywał ją w sposób naturalistyczny, nie unikając dra-stycznych opisów krajobrazu po bitwie. Jego bohaterowie odczuwali dysonans pomiędzy własnymi wyobrażeniami o swojej bohaterskiej śmierci a obrazami, których na co dzień byli świadkami. W obrazach wojny, będących świadectwem własnych doświadczeń z okresu wojny polsko-bolszewickiej (utrwalonych w dzienniku wojennym), Rembek nawiązywał do naturalistycznej techniki obrazowania Stefana Żeromskiego, a także do tradycji Sien-kiewiczowskiej, ekspresjonizmu oraz koncepcji Ernsta Jüngera. Spotykał się z zarzutem,iż pokazuje „brudny realizm wojny”, co dla niektórych krytyków stanowiło wadę jego twór-czości, dla innych zaś wielką jej wartość. Sam natomiast mówił: „Moja wojna jest taka, jaka jest rzeczywiście”.