Młodzież lubelska studiująca po 1905 r. na wyższych uczelniach w Krakowie, Lwowie i Warszawie zawiązała organizacje samopomocowe, zwane Towarzystwami Wzajemnej Pomocy, których zadaniem było udzielanie stałej i planowej pomocy materialnej niezamożnym studentom–lubliniakom. Najstarsze było Towarzystwo Wzajemnej Pomocy Młodzieży Lubelskiej, Kształcącej się w Wyższych Zakładach Naukowych w Krakowie imienia Hieronima Łopacińskiego (w czerwcu 1912 r. zmieniono jego nazwę na Bratnia Pomoc Młodzieży Lubelskiej w Krakowie imienia Hieronima Łopacińskiego). Projekt jego powołania powstał w końcu 1908 r., w następnym roku opracowano statut, a 14 IV 1910 r. Towarzystwo zostało zalegalizowane reskryptem N.XIII.L.1712/1 wydanym przez galicyjski XIII departament Namiestnictwa we Lwowie. Patronem Towarzystwa został Hieronim Rafał Łopaciński (1860–1906), nauczyciel języków klasycznych w Gimnazjum Męskim im. Stanisława Staszica w Lublinie, które ukończyła większość członków Towarzystwa. W skład Towarzystwa wchodzili: członek honorowy (był nim dziekan Wydziału Prawa UJ Franciszek Ksawery Fierich), członkowie założyciele oraz członkowie zwyczajni, uprawnieni o ubieganie się o pożyczki i stypendia. Na Walnych Zgromadzeniach wybierano zarząd i Komisje Rewizyjną. Składnikami funduszu, którym dysponował zarząd było wpisowe, składki i darowizny oraz pozyskane pieniądze ze sprzedaży obrazów, artystycznych kart pocztowych, znaczków, bloczków, dzieł literackich i sprawozdań, z organizowanych przedstawień teatralnych, loterii, koncertów i seansów kinowych. Znana jest udokumentowana działalność Towarzystwa w latach 1910–1913. Nie znaleziono materiałów źródłowych zawierających informacje o jego działalności po 1914 r.