Artykuł omawia oficjalny etap dialogu mariawicko-rzymskokatolickiego w latach 1997-2011 roku. Relacje bilateralne Kościoła Starokatolickiego Mariawitów i Kościoła Rzymskokatolickiego ukazano w kontekście kompleksowych rozmów w kwestiach historycznych, doktrynalnych, organizacyjnych, liturgicznych i duszpasterskich oraz spotkań i nabożeństw ekumenicznych. Najwięcej uwagi poświęcono pracom Komisji Mieszanej do Spraw Dialogu Teologicznego między Kościołem Rzymskokatolickim i Kościołem Starokatolickim Mariawitów. Przez 14 lat członkowie komisji na 26 wspólnych posiedzeniach dokonali analizy teologicznej pism siostry Feliksy Marii Franciszki Kozłowskiej i ustalenia genezy ruchu mariawickiego oraz wyjaśnienia nauki o chrzcie świętym i wymiany poglądów w innych kwestiach szczegółowych. W wyniku rozmów stwierdzono, że strona mariawicka uznała prawdziwość objawień założycielki mariawityzmu, ale nie jako część zdogmatyzowanej doktryny Kościoła, natomiast strona rzymskokatolicka nie przyznała przeżyciom mistycznym matki Kozłowskiej statusu autentycznych doświadczeń duchowych. W sprawie przyczyn rozłamu mariawitów z Kościołem Rzymskokatolickim, po zapoznaniu się z nieznanymi dotychczas dokumentami w kwestii mariawickiej z lat 1903-1906, przedstawiciele obu Kościołów zwrócili uwagę na trudności w ocenie bolesnych wydarzeń związanych z konfliktem religijnym między mariawitami i rzymskokatolikami na początku XX wieku. Znaczącym osiągnięciem omawianego dialogu międzywyznaniowego było podpisanie w 2000 roku wspólnej deklaracji między Kościołem Starokatolickim Mariawitów i Kościołem Rzymskokatolickim wraz z pięcioma innymi Kościołami chrześcijańskimi w Polsce w sprawie ważności chrztu.