Abstrakt: W niniejszej pracy przestawiono znaleziska złotych i srebrnych ozdób, charakterystycznych dla kultury wielbarskiej, pochodzących z obszaru wschodniej strefy kultury przeworskiej. W literaturze wielokrotnie zwracano uwagę na odrębność terenów prawobrzeża Wisły zajmowanych przez ludność kultury przeworskiej. Wspomniana odrębność przejawia się przede wszystkim w specyficznym stylu, łączącym cechy typowe dla kultury przeworskiej z elementami wywodzącymi się z innych obszarów kulturowych, m.in. kultury wielbarskiej. Niezwykły kunszt złotniczy najlepiej widoczny jest w kobiecych ozdobach, tj. w różnych formach wisiorków oraz bransolet. W artykule opisano piętnaście egzemplarzy złotych i elektronowych wisiorków kulistych i odwrotnie gruszkowatych. Zwrócono uwagę na ich wewnętrze zróżnicowanie oraz elementy zdobnicze, jak granulacja czy filigran. Pokrótce scharakteryzowano znaleziska bransolet z omawianego obszaru. Poruszono również problematykę pozyskiwania metali kolorowych potrzebnych do wykonywania ozdób. Nie odnotowano na terenie zajmowanym przez kulturę wielbarską i przeworską obecności wychodni wspomnianych materiałów. Najprawdopodobniej zatem były one pozyskiwane z terenów cesarstwa rzymskiego. Nie jest jasne, czy pewne źródło ich pochodzenia mogły stanowić rzymskie monety, biorąc pod uwagę stopień ich zanieczyszczenia podczas panowania poszczególnych cesarzy. Uchwycenie przedmiotów wykonanych ze złota i srebra w inwentarzu grobowym omawianych kultur jest utrudnione przez stosowany wówczas obrządek pogrzebowy, jakim było ciałopalenie. Większość znalezisk ma formę niewielkich, stopionych bryłek kruszcu, niemożliwych do identyfikacji. Badania i eksperymenty związane ze spalaniem stosu pogrzebowego z inwentarzem grobowym pokazały niemalże całkowity zanik małych ozdób z metali kolorowych, które wnikają w stos pogrzebowy lub ulegają całkowitemu stopieniu, stając się niezauważalne, co pokazuje, iż nie należy wykluczać obecności takich materiałów w badanych grobach ciałopalnych.