Streszczenie: Reichsbanner Schwarz-Rot-Gold, Bund republikanischer Kriegsteilnehmer”, tj. „Sztandar Rzeszy Czarno-Czerwono-Złoty, Związek Republikańskich Uczestników Wojny” to ważna ponadpartyjna organizacja demokratyczno-republikańska istniejąca w latach 1924–1933, która dysponowała silnymi strukturami regionalnymi także na Śląsku. Członkami tego związku– nieuzbrojonego, wyrzekającego się stosowania przemocy i działającego w formie zarejestrowanego stowarzyszenia (eingetragenener Vere-in) – byli przeważnie weteranami wojennymi (żołnierzami frontowymi) zaliczanymi do robotników. Organizacja posiadała własną młodzieżówkę (Jugendabteilung), natomiast kobiety, poza nielicznymi wyjątkami, nie były wliczane w poczet członków. Główną ideą Reichsbanneru była obrona przed za kusami prawicy by zdyskredytować przemiany demokratyczno-republikańskie zapoczątkowane w Niemczech w wyniku rewolucji listopadowej; republika ta po ogłoszeniu 11 XI 1919 r. w Weimarze nowej konstytucji określana była mianem republiki weimarskiej, choć oficjalna nazwa państwa wciąż brzmiała Rzesza Niemiecka. W końcowej fazie istnienia republiki weimarskiej organizacja ta była najsilniejszym i najbardziej znaczącym komponentem „Frontu Żelaznego” (Die Eiserne Front). Cele Reichsbanneru– w tym także jego struktur na Śląsku– tj. 1) utrzymanie demokratycznego charakteru republiki, 2) uniemożliwienie przejęcia władzy przez narodowych socjalistów i3) obrona czarno-czerwono-złotej flagi Niemiec – nie zostały osiągnięte. Powody porażki były wielorakie i są one nadal przedmiotem badań, a uniwersalna odpowiedź na pytanie o przyczyny tej klęski wciąż nie została sformułowana.