Na pierwszy rzut oka podobóz więzienny w Blachowni Śląskiej był tylko jednym zwielu w ramach wciąż rozbudowywanej sieci obozów zakładanych przez Ministerstwo Sprawiedliwości III Rzeszy. Jednakże, oprócz zapewniania robotników pobliskiej fabryce benzyny syntetycznej, obóz odgrywał ważną rolę wnazistowskich planach „germaniza-cji” Górnego Śląska. Przetrzymywano w nim członków mieszanej, polsko-niemieckiej grupy ludności Śląska, których nie uważano za uprawnionych do uznania za „Niemców”. Ludzie ci po zakończeniu odsiadywania kary byli często osadzani w obozach koncentra-cyjnych. Wśród więźniów podobozu więziennego w Blachowni Śląskiej byli także Żydzi aresztowani za drobne przestępstwa w łódzkim getcie oraz pochodzący z Europy Zachod-niej „więźniowie nocy imgły”. Stanowi to przykład używania przez władze nazistowskie prywatnych terenów przemysłowych w celu rozwiązania „problemów z przepełnieniem więzień”. Administracja wychowawczego obozu pracy (Arbeitserziehungslager– AEL) w Blachowni Śląskiej współpracowała blisko z szeregiem podobozów więziennych w przekazywaniu polskich i żydowskich osadzonych do obozów koncentracyjnych w Auschwitz i Gross-Rosen na podstawie regulacji o„wyniszczeniu przez pracę”. W artykule po raz pierwszy omawiana jest współpraca wychowawczych obozów pracy iinstytucji więziennych w tym zakresie. Masakry polskich i zachodnioeuropejskich więźniów podobozu więziennego w Blachowni Śląskiej oraz skazanych przebywających tam w ramach etapu pośredniego przenoszenia do innego obozu, do których doszło podczas ewakuacji placówki w styczniu 1945 r., stanowią typowy przykład eskalacji przemocy pod koniec wojny, a także współudziału cywilów w tego typu zbrodniach.