Streszczenie: Wincenty Witos jest jednym z niekwestionowanych ojców niepodległości Polski, odrodzonej po 123 latach zaborów w listopadzie 1918 roku. To wybitny mąż stanu, przywódca ruchu ludowego, trzykrotny premier rządu polskiego. Aktywnie włączył się w działania mające na celu odbudowę państwa, obronę jego granic i unifikację. Witos był jedną z najważniejszych osób w wielkim procesie przemiany chłopa przywiązanego do monarchów zaborczych w Polaka i świadomego obywatela. To właśnie Witos i ruch ludowy pozyskali chłopów dla idei polskości i własnego państwa. W czasie wojny polsko-bolszewickiej Witos stał na czele Rządu Obrony Narodowej, który trwał 433 dni, z których 254 przypadły na czas wojny. Analizując jego zarządzanie jako premiera, należy wyodrębnić dwa etapy. W pierwszym pochłonięty był sprawami wojny. Opowiadał się za jak najszybszym zawarciem pokoju, czemu dał wyraz w exposé w 1920 r. W drugim etapie pracował nad odbudową państwa po starciach wojennych oraz dalszym rozwojem Rzeczypospolitej jako państwa demokratycznego. Szczególnie istotna była rola Witosa w mobilizowaniu chłopów do udziału w obronie zagrożonych granic, a także samej niepodległości w wojnie z Rosją bolszewicką w 1920 roku. W artykule omówione zostaną podejmowane decyzje dotyczące zarządzania w czasie wojny: mobilizowanie społeczeństwa do skupienia się wokół władz odrodzonej Polski i obrony niepodległości kraju, do odrzucenia bolszewickiej propagandy i walki o przyszłość narodu i państwa polskiego. Praktyka zarządzania wojennego przejawiała się w częstych wyjazdach w teren, organizowaniu wsparcia oraz zaopatrzenia ludności. Szczególną uwagę zwracał Witos na Kresy. Podkreślał, że obecność szefa rządu i bezpośredni kontakt ze społeczeństwem pozwoliły rozpoznać wiele problemów odrodzonego państwa, a jednocześnie ów kontakt stawał się elementem przywiązania ludności do państwa, niwelującym poczucie osamotnienia obywateli w obliczu trudności, z którymi się borykali.