STRESZCZENIE: Pierwszą trwałą instytucją katolicką w Kijowie był od lat 80-tych XIV w. klasztor dominikanów z drewnianym kościołem św. Mikołaja. Powstał z inicjatywy misyjnej organizacji zakonu (Societas Fratrum Peregrinantium propter Christum inter gentes, SFP) z poparciem niewielkiej wspólnoty wiernych, przeważnie kupców polskich i genueńskich, urzędnikówi żołnierzy litewskich oraz Ormian tego wyznania. Do 1456 r. należał do wikariatu ruskiego SFP, ale zakonnicy – jak w innych klasztorach tego wikariatu – rekrutowali się niemal całkowicie ze środowiska dominikanów polskich. Stabilizację klasztorowi zapewniła dotacja dzielnicowego księcia kijowskiego Włodzimierza Olgierdowicza, przyrodniego brata i lennika króla Polski Władysława II Jagiełły, przekazana po objęciu tronu przez Jagiełłę w lutym 1386 r. Uposażenie to obejmowało nieodległe dobra ziemskie oraz intratne dochody z handlu zbożem w Kijowie. Przywilej wielkiego księcia Aleksandra Jagiellończyka z 1495 r. powiększał udział dominikanów w dochodach z obrotów kupieckich w Kijowie. Od 1456 r. po likwidacji SFP klasztor należał do kontraty ruskiej w prowincji polskiej zakonu. W XV w. nie posiadał ani nowicjatu, ani studium konwentualnego. Kapłani zakonni prowadzili misje wśród tamtejszych prawosławnych Rusinów oraz sprawowali opiekę duszpasterską nad imigrantami katolickimi, głównie Polakami i Ormianami. Biskupi katoliccy, stale lub przynajmniej często rezydujący w Kijowie, pojawili się wtym samym czasie, gdyż ich jedynym oparciem był klasztor dominikanów. Do1430 r. byli powoływani wyłącznie z kręgu dominikanów polskich. Po raz ostatni dominikanin polski (Michał ze Lwowa) zasiadał na tronie biskupim w Kijowie w latach 1486-1494. W 1412 r. biskupstwo kijowskie zostało wcielone do lwowskiej prowincji kościelnej. Diecezja ta formalnie objęła cały obszar ziem kijowskiej i czernihowskiej. W 1411 r. król Władysław II Jagiełło ufundował osobną katedrę (w drewnianym budynku) na Górze Zamkowej w Kijowie, w pobliżu siedziby namiestników litewskich, a od 1471 r. wojewodów kijowskich. Przyznał też biskupstwu słabo zaludnione grunty, przynoszące mizerny dochód. Katedra kijowska przez cały wiek XV pełniła też funkcje parafii miejskiej. Kler przy niej pracujący był nieliczny. Od 1430 r. godność biskupią z prezenty królewskiej otrzymywali duchowni Polacy z obu prowincji kościelnych, gnieźnieńskiej i lwowskiej. Jedynie w latach 1473-1474 biskupem był wywodzący się z rodziny szlacheckiej ksiądz z diecezji wileńskiej, Litwin Wojciech Narbut. Za jurysdykcji biskupa Klemensa z Widawy (1451-1473) powstały dwie parafie miejskie, w Żytomierzu i Cudnowie. Ta pierwsza istniała do 1492 r., a druga nie przeżyła najazdu tatarskiego w 1482 r. W czasie tego najazdu spłonęła też kaplica na zamku kijowskim, założona przez wojewodę Marcina Gasztołda w 1471 r.