STRESZCZENIE: Artykuł dotyczy wypełniania obowiązku regularnych wizyt w Stolicy Apostolskiej, „nałożonego na biskupów diecezjalnych przez Sobór Trydencki”, na przykładzie diecezji wrocławskiej w XVII i XVIII wieku. Na podstawie bulli Romanus Pontifex papieża Sykstusa V z 20.12.1585, „biskupi wrocławscy powinni regularnie odwiedzać Stolicę Apostolską” (jak również wszystkie inne z tej części Europy), co cztery lata udają się do Rzymu i składają pisemny raport o stanie swojej diecezji. Źródła watykańskie zawierają 14 pisemnych sprawozdań z Wrocławia z okresu 1603-1777 r. Na podstawie tych sprawozdań można stwierdzić, że biskupi wrocławscy traktowali ten obowiązek raczej formalistycznie. Bardzo rzadko zachowywały one wymagany bullą Sykstusa V okres 4 lat – często pozostawały z jedną wizytą przez cały okres panowania danego biskupa. Nie składali też wizyt osobiście, lecz byli reprezentowani przez specjalnych prokuratorów zatwierdzonych przez Rzym – zwykle kanoników lub powierników – którzy byli jednocześnie autorami raportów. Ponieważ do roku 1740 nie istniały konkretne przepisy ani schematy pisania raportów, ich zakres i treść były bardzo zróżnicowane. Najobszerniejsze i najbogatsze w treść były napisane przez biskupów Sebastiana Rostocka (1667), Friedricha von Hessen (1678) i Franza Ludwiga (1708). W sprawozdaniach kładzie się nacisk na statystyczny opis diecezji (siedziba diecezji z katedrą, kapitułą i rezydencją biskupa, instytucje diecezjalne, struktura administracyjna diecezji, klasztory na jej terenie), ale rzadko analizuje się warunki konfesyjne i polityczne, w jakich Kościół katolicki na Śląsku musiał w tym czasie wykonywać swoje zadanie duszpasterskie. W XVII i XVIII wieku zawsze podkreślano, że Kościół nie mógł owocnie pracować, przede wszystkim z powodu agresywności protestantów i wrogiego nastawienia władców poszczególnych księstw śląskich. Znacznie mniej było informacji o duchowieństwie i wiernych. Na uwagę zasługują działania wskazane przez niektórych biskupów wrocławskich w celu wyeliminowania braków i zintensyfikowania życia religijnego na Śląsku.