Ludwik Wrodarczyk urodził się 25 sierpnia 1907 r. w Radzionkowie na Górnym Śląsku i wychował się w wielodzietnej rodzinie górniczej o ścisłych związkach z Kościołem katolickim. Idąc za głosem powołania, mając 14 lat wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Misjonarzy Oblatów kolejno w Krotoszynie, w Lublińcu i w Krobi. Po maturze w 1926 r. wstąpił do nowicjatu w Markowicach, gdzie 15 sierpnia 1927 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Kontynuował naukę i formację zakonną w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze, zakończoną przyjęciem święceń prezbiteratu 10 czerwca 1933 r. Przez kolejne 6 lat pełnił posługę katechety i ekonoma w Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej i ekonoma w Markowicach na Kujawach. 29 sierpnia 1939 r. został administratorem parafii św. Jana Chrzciciela w Okopach na Wołyniu. W czasie okupacji, narażając własne życie, ukrywał Żydów. Okres ponad czteroletniej pracy w Okopach to czas wytężonej pracy duszpasterskiej i misyjnej, na terenach Ukrainy należących wcześniej do ZSRR. Często wykorzystywał swoją znajomość ziołolecznictwa, aby nieść pomoc chorym, niezależnie od wyznania, religii czy narodowości. Życie na Wołyniu nie było w tamtych czasach bezpieczne dla Polaków. Do głosu doszli nacjonaliści ukraińscy, którzy dokonywali ludobójczych czystek etnicznych, kierując się wrogą chrześcijaństwu ideologią inspirowaną faszyzmem. 6 grudnia 1943 r. żołnierze Ukraińskiej Armii Powstańczej (UPA) zbliżyli się do Okopów. O. Ludwik nie chciał opuścić swojego kościoła. Został pojmany i uprowadzony do sąsiedniej wioski Karpiłówka, gdzie po torturach został okrutnie zamordowany. Miejsca jego pochówku nie udało się ustalić. W 2000 r. pośmiertnie został uhonorowany tytułem „Sprawiedliwy wśród narodów świata”. W 2016 r. w diecezji łuckiej rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.