Streszczenie: Rosyjska inwazja na Ukrainę, która rozpoczęła się 24 lutego 2022 roku, doprowadziła do daleko idących przewartościowań w polityce międzynarodowej. Okazało się, że brak zagrożenia wojną, którym cieszono się w Europie od zakończenia zimnej wojny spowodował inne spojrzenie na politykę bezpieczeństwa w krajach Unii Europejskiej oraz w innych państwach, w szczególności tych stowarzyszonych w Sojuszu Północnoatlantyckim. Generalnie, wszystkie one (z małymi wyjątkami takimi jak Węgry i Turcja) wypowiadały się przeciwko rosyjskiej agresji, a co za tym idzie - UE i Stany Zjednoczone nałożyły na Rosję liczne pakiety sankcji, które nadal obowiązują. Artykuł opiera się na teorii realizmu neoklasycznego, który jest najbardziej reprezentatywnym paradygmatem realizacji własnych interesów w czasie konfliktu wojennego. Główną hipotezą badawczą postawioną w artykule jest stwierdzenie, że Iran po inwazji rosyjskiej na Ukrainę stał się w relacjach z Rosją partnerem, a przestał być "petentem", jak to miało miejsce w latach wcześniejszych. Do hipotezy postawiono kilka pytań badawczych: Jakie były powody, dla których Iran przyjął zdecydowaną postawę prorosyjską? Jakie mogą być następstwa polityczno‑gospodarcze dla Iranu w wyniku poparcia Rosji? Czy w związku ze wspieraniem Rosji przez Iran w konflikcie z Ukrainą istnieją realne możliwości poprawy stosunków irańsko‑amerykańskich? Jak kształtują się obecnie stosunki rosyjsko‑irańskie? Artykuł został przygotowany głównie na bazie materiałów w języku angielskim i polskim.